ریشه همه بیماری ها در نبخشیدن و عفو نکردن است ...

اولین بار این جمله رو در کتاب شفای زندگی (نوشته ی لوییز هی، ترجمه ی گیتی خوشدل) خوندم. در صفحه ی سی ام کتاب آمده است:

"هرگاه بیماریم، باید در دل خود جستجو کنیم و ببینیم که چه کسی را باید ببخشیم و همه ی امراض از عدم بخشایش ناشی می شوند. عفو و بخشایش هرکس را دشوارتر می یابید، هم اوست که باید بیش از هرکس دیگر رهایش کنید"

این جمله به معنای تأیید رفتار زشت افرادی که باعث رنجش ما شدند، نیست، بلکه فقط برای شفای خودمون از انواع بیماری ها لازم هست که گذشته رو رها کنیم و تک تک افراد رو ببخشیم. احمقانه نیست که در لحظه حاضر، به خاطر این که یکی در گذشته ی دور آزارمون داده، خودمونو مجازات کنیم؟! پس شما هم مثل من امتحان کنید و نام افرادی که بهتون بدی کردند رو از ذهنتون بیرون بیارید و اونا رو ببخشید:

"تو را عفو می کنم که آن گونه که من می خواستم نبودی. تو را می بخشم و آزاد می کنم" (همان)

باور کنید نتیجه فوق العاده است چنان احساس آرامشی بهتون دست میده که تا حالا تجربه نکردید. نفرت، انتقاد از دیگران، احساس گناه و ترس چهار عامل اصلی مشکلات و انواع امراض در زندگی هستند. اگه قبول کنیم که خودمون صد در صد مسؤول همه چیز زندگی مون هستیم دیگه جایی برای سرزنش کردن دیگران باقی نمی مونه.

«هر رویدادی که در زندگی ما پیش می آید، بازتاب تفکر درونی ماست.» (همان 28)

پیشنهاد می کنم دوستانی که این کتاب رو تا حالا نخوندن حتما با ترجمه خانم خوشدل تهیه کنن و بخونن که واقعا مفید و باعث باز شدن دریچه ی جدید در زندگیشون میشه.