بشر برای هر پدیده ای دز ذهن خود واژه و معنایی آفریده است. این واژگان به مرور زمان چنان تکراری می شوند که مفاهیم آن دیگر برایمان جلوه ی خاصی ندارند. هنجارگریزی شکستن ساختارهای ذهن است. هر جا ساختاری شکسته شود ما با پدیده های بیگانه و ناآشنایی روبرومی شویم و سعی می کنیم از نو و در قالب جدید آنها را بشناسیم. سهراب در اشعارش از نگاه کهنه و قدیمی مردم نسبت به پدیده های هستی انتقاد می کند و تلاش می کند تا دید تازه ای از طبیعت ارائه کند:
"من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم (منظور سهراب از بازترین پنجره، تازه ترین نگاه است)
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت"
تکراری شدن و عادی شدن پدیده ها، هستی آنها را پنهان می کند. این هشداری است که سهراب به ما می دهد. انقدر کلاغ و باغچه و گل دیدیم که دیگر اعتنایی به وجودشان نمی کنیم و برایمان جذابیتی هم ندارد. کاش بتوانیم مانند سهراب از بازترین پنجره ها به حقیقت هستی نگاهی نو بندازیم و تفسیر تازه ای از هستی و اشیا ارائه کنیم و خود را از عادت های زبانی وروزمرگی های زندگی برهانیم و بدانیم که حیات یک راز بزرگ است.
