رنگین کمان

کیفیت را فدای کمیت نکنید.

یک دانه نابش را داشته باشید،

یک عمر به عالم و آدم

پُزش را بدهید.

رنگین کمان ها

به چشم بهم زدنی

ناپدید میشوند...

 

"علی قاضی نظام"

 

زمان دست توست...

زمان دست توست...

زمین دست توست...

دنیا متلاطم می شود،

وقتی دست روی دست می گذاری.

"فرزانه باقری"

 

من صبورم اما...

من صبورم اما

به خدا دست خودم نیست اگرمی رنجم

یا اگر شادی زیبای تو را

به غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما

چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم

و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ

مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم

بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب

و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند

من صبورم اما

آه، این بغض گران

صبر چه می داند چیست.

"حمید مصدق"

 

دنیا غزل نداشت اگر دختری نبود

لب های سرخ و طره ی افشان که جای خود؛

دنیا «غزل» نداشت، اگر دختری نبود ...

«محمدمهدی درویش زاده»

هیچکس به خانه اش نمی رسد

دختران شهر

به روستا فکر می کنند

دختران روستا

در آرزوی شهر می میرند

مردان کوچک

به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند

مردان بزرگ

در آرزوی آرامش مردان کوچک

می میرند

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچکس به خانه اش نمی رسد!

"گروس عبدالملکیان"

غصه نخوریم مردم!

کاش غم و غصه هم قیمت داشت

مجانی است، همه می خورند!

کاش روی دهانمان کنتوری نصب می شد

و جریمه غصه ها را به حساب آنان می ریختیم

غصه نخوریم مردم!

سیاست مدارها هم روزی بزرگ می شوند و به مدرسه می روند

و دنیا مثلِ گلِ مصنوعی قشنگ می شود

هر چیز مجانی که ارزشِ خوردن ندارد!

"شمس لنگرودی"

آرام می آیم و .....

آرام می آیم
و از گوشه ی لب هایت
برگ های پاییز را جارو می کنم
من گذر فصل ها را
از خطوط صورت تو می فهمم.
 
"فرناز خان احمدی"

دستگیره در را که می گیری

دستگیره در را که می گیری
پرنده ای بال می گشاید
پلنگی خیز بر می دارد
نهنگی باله می جنباند
کودکی برای اولین بار
روی پا می ایستد
تا بروند
مانندِ تو
که دستگیره در را گرفته ای.

"علیرضا روشن"

آواز مه

بلیط قطار را پاره ‌می‌کنم
و با آخرین گله‌ی گوزن‌ها
به خانه برمی‌گردم
آن‌قدر شاعرم
که شاخ‌هایم شکوفه داده است!
و آوازم
چون مه‌ای بر دریاچه می‌گذرد:
شلیک هر گلوله خشمی است
که از تفنگ کم می‌شود
سینه‌ام را آماده کرده‌ام
تا تو مهربان‌تر شوی...
 
"گروس عبدالملکیان"

علاج درد

ز نامردان، علاج درد خود جستن بدان ماند
که خار از پا برون آرد کسی با نیش عقرب ها ...

"صائب تبریزی"

زندگی با عشق!

زندگی جیره‌ی مختصری‌ست
مثل یک فنجان چای
و کنارش عشق است
مثل یک حبّه‌ی قند
زندگی را با عشق
نوش جان باید کرد

"نیما یوشیج"

من زنده گی ام را خواب می بینم

من زنده گی ام را خواب می بینم
من رویاهای ام را زندگی می کنم
من حقیقت را زندگی می کنم
از هر خون سبزه ایی میروید و از هر درد لبخندی

 احمد شاملو

تا پلک به هم بزنم می آیی

می آیی

 

با انار و آینه در دست هایت

 

و یک دنیا آرامش در چشم هایت

 

و قناری کوچکی در حنجره ات

 

که جهان را

 

به ترانه های عاشقانه میهمان می کند.

 

می دانم تا پلک به هم بزنم

 

می آیی

 

و با نگاهت

 

دشت ها را کوه

 

کوه ها را پرنده می کنی

 

به قول فروغ: من خواب دیده ام!

 

"رضا کاظمی"

اینجا جای من نیست

باران چقدر باید بباری تا دریا شوم؟

چند هزار درخت باید در من بروید تا جنگل شوم؟

روح سبز و ساحلی من در من نمیگنجد.

شبها ماسه ها را در آغوش میگیرم اما خوابم نمی برد!

کاش میدانستم چقدرخوب بودن نیاز است تا پروانه شدن.

شالیها را درو کردند و پاییز شد

امسال هم نیاموختم چگونه شالیزار شوم.

چقدر بخشش نیاز است تا تکه ای ازخدا شوم؟

آنقدر قالبم کوچک شده که از خدا شدن هم ارضا نمیشوم.

اینجا جای من نیست

بالهایی برای پریدن میخواهم...

"امین آزاد"

تمام دنیا

تمام دنیا باید خلاصه شود
در یک چهاردیواری
پر از گلدان و عطر و عشق
تمام خوشی باید خلاصه شود
در صدای پایی که از راه پله ها
به سمت خانه می آید و دخترکی که پشت در
یک بار دیگر خودش را در آینه برانداز می کند
یک لبخند می زند
و بی آنکه منتظر زنگ در باشد
در را باز می کند
خوشبختی یعنی
اشتیاق دیدن چشمهای منتظر
و یک خسته نباشید
از زبان کسی که با فکرش
تمام مسیر را میان ‌بر زده ای
زندگی یعنی اگر امروز خنده هایش کم رنگ شد
تو بجای او بخندی تا خدا فردایتان را رنگین کمانی کند.
"عادل دانتیسم"

 

آدمیزاد حکایتیست!

در این دنیا همه چیز دست خود آدم است

آدمیزاد حکایتی است

می تواند همه جور حکایتی باشد

حکایت شیرین...حکایت تلخ...حکایت زشت...

"سیمین دانشور"

بهار که پرستوها می آیند ...

بهار که پرستوها می آیند من کوچ می کنم.

مقصد من شهر آرزوهای آبی ست.

بهار که بیاید شکوفه ها ناخواسته می شکفند

و من با چمدانی پر از برف به سوی خورشید می روم.

لحظه ی ناب دل کندن از نداشته هایم

و خداحافظ ای داشته های من:

شالیزار

جنگل

دریا

و نیلوفر.

تو را هم می برم نیلوفر

اما آنجا مرداب نیست.

آنجا آسمان هم دریایی ست.

بهار که بیاید من می روم و نارنجها بهاری می شوند.

می روم به جایی که هر قطره ی باران دریچه ای به دریاست.

آنجا هوا آبی ست

خدا آبی ست

و چشمهای من انعکاس دنیایی لبریز از آبی ست.

"امین آزاد"

 

پرواز کن!

تو شاهکار خالقی....

تحقیر را باور نکن....

بر روی بوم زندگی هر چیز می خواهی بکش.......

زیبا و زشتش پای توست......

تقدیر را باور نکن.....

تصویر اگر زیبا نبود.......

نقاش خوبی نیستی......

از نو دوباره رسم کن.......

تصویر را باور نکن....

خالق تو را شاد آفرید.....

آزاد آزاد آفرید......

پرواز کن تا آرزو........

زنجیر را باور نکن........

"مهدی جوینی" 

پا برهنه از آب گذشت . . .

تا عاقل کنار آب به دنبال پلی می گشت

دیوانه پا برهنه از آب گذشت . . .

"سهراب سپهری"

گاهی باید از نو شروع کرد

ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ

ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻦ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﭼﻼﻧﺪ
ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻓﺘﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺯﺩ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ.

"ﺁﻧﺎ ﮔﺎﻭﺍﻟﺪﺍ"