آشنایی با سالوادور دالی، نقاش، مجسمه ساز، گرافیست و طراح اسپانیایی

 

سالوادر دالی (Salvador Dalí) (1904 - 1989) یک هنرمند اسپانیایی و شناخته شده به عنوان نقاش، مجسمه ساز، گرافیست و طراح است. دالی پس از تجربه سبک ها و دوره های هنری کوبیسم، فوتوریسم و نقاشی متافیزیکی سرانجام در سال 1929، به جرگه هنرمندان و هنر سورئالیسم پیوست. هنر بدیع او در نمایش و تبلیغ از خود، خیلی زود او را به بزرگترین پیشکسوت در سبک هنری سورئالیسم مبدل ساخت.او در سال ١٩٠٤ میلادی در شهر "فیگراس" در ایالت آاتالونیا در نزدیکی مرز اسپانیا و فرانسه متولدشد و پس از ٨٤ سال زندگی درگذشت.

 

دالی طراحی ماهر بود که بیشتر به خاطر خلق تصاویری گیرا و خیالی در آثار فرا واقع گرایش به شهرت رسید. وی حریصانه سبک های گوناگون هنریرا می بلعید و سپس آثارش را از آکادمیکترین سبک های هنر کلاسیکآثاری مجزا و گاه در ترکیبی از آثار بسط میداد. نمایشگاه آثار دالی دربارسلونا توجه بسیاری را به خود جلب کرد و ترکیبی از تحسین و تحیربرای منتقدین هنری به همراه داشت.

 

در ١٩٣١ ، دالی یکی از مشهورترین آثارش به نام « تداوم حافظه»را خلق کرد. این اثر که ساعت های نرم یا ساعت هایی در حال ذوب شدن نیز نامیده می شود، تصویری فرا واقعگرا از ساعتهای جیبی معرفی می کند. به عنوان تعبیر کلی برای این اثر، نقاش سعی دارد با استفاده از ساعت های نرم فرضیه ای که زمان را صلب و قطعی می انگارد را کم ارزش جلوه دهد و این مفهوم توسط دیگر تصاویر در این کار تقویت می شود، مانند کاربرد دورنمای وسیع و مورچه ها و مگسی که ساعت ها را می بلعند.

 

در سال ١٩٣٦ میلادی، دالی درنمایشگاه بین المللی فراواقع گرایی »شرکت کرد. وی برای سخنرانی اش لباس غواصی آب های عمیق به تن کرده بود. او درحالی پا به این مراسم گذاشت که چوب بیلیارد در دست داشت و یک جفت سگ از نژاد وول فهوند روسی همراهیش می کردند. دالی در میانه سخنرانی به دلیل پوشیدن کلاه سنگین غواصی بر سر، در نفس کشیدن دچار مشکل شد و اگر کلاه غواصی به موقع باز نشده بود، احتمالا خفه می شد. او بعدها در مورد این سخنرانی گفته بود: فقط خواستم « شیرجه عمیق رفتنم را در ذهن انسان نشان دهم. ».

در ١٩٨٠ وضعیت سلامت دالی به وخامت گرائید. همسر سالخورده اش گالا به او شربتی خطرناک از داروهایی بدون نسخه می خوراند که به سیستم عصبی دالی آسیب رساند که نهایتا پایانی غیرمنتظره بر توانایی های هنریش بود. دالی که تا سن ٧٦ سالگی در سلامتی کامل بود، این اتفاق کاملا شکسته اش کرد و دست راستش مانند بیماری پارکینسون به رعشه دچار شد. دالی در سن ٨٤ سالگی به علت عارضه قلبی درگذشت تا پرونده یکی از معروفترین هنرمندان تاریخ معاصر جهان بسته شود.

تصویر انسان در مکتب اکسپرسیونیسم

اکسپرسیونیسم (1910-1935) مکتبی در ادبیات بود، که اولین بار در آلمان شکوفا شد. هدف اصلی این جنبش نمایش درونی بشر، مخصوصاً عواطفی چون ترس، نفرت، عشق و اضطراب بود. به عبارت دیگر اکسپرسیونیسم شیوه‌ای جدید از بیان تجسمی است که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ‌های تند و اشکال کج و معوج و خطوط زمخت بهره می‌گیرد. اکسپرسیونیسم به نوعی اغراق در رنگها و شکلهاست، شیوه ای عاری از طبیعت گرایی که می خواست حالات عاطفی را با کژنمایی واقعیت هرچه روشنتر و صریح تر بیان نماید.

 ادوارد مونش (1944-1843) نقاش نروژی یکی از مهمترین پیام‌آوران اکسپرسیونیسم  سده‌ بیستم بود. وی تابلوی "جیغ"  را به عنوان بیانی از حالات روحی انسان وحشت زده ی دوران ارائه می دهد. در این اثر چهره ی از ریخت افتاده ی انسانی را می بینیم که دست هایش را بر روی گوش های خود گذاشته و جیغ می کشد. رنگ های مات  و مرده، فضای نا مطمئن و نچسب از حضور انسان را نشان می دهد. رنج انسان، تهدید مرگ و فساد از موضوعات مورد توجه اکسپرسیونیست هایی چون مونش بوده اند. تابلوی جیغ او مالامال از نگرانی و عصبانیت و بیانگر روح آزرده و تلخکام انسان است.